Σελίδες

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

"Μια τρελή τρελή ΑΒ" από τα τριτάκια του 16ου Δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων




Μια Τρελή Τρελή ΑΒ από τους μαθητές της Γ' τάξης 

Στα πλαίσια του μαθήματος Τεχνολογία Πληροφορικής και Επικοινωνιών οι μαθητές της Γ τάξης (2016-2017) εργάστηκαν σε ομάδες και έγραψαν τα ποιήματα από το βιβλίο «Μια τρελή τρελή ΑΒ» της Ράνιας Μπουμπουρή. Ένα βιβλίο που αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά, με την ευχή να ανακαλύψουν την ομορφιά της γλώσσας μας και να την αγαπήσουν τρελά!
Η συγκεκριμένη δραστηριότητα υλοποιήθηκε με τη χρήση του λογισμικού επεξεργασίας κειμένου LibreOffice Writer. Σκοπός ήταν οι μαθητές να μάθουν τους βασικούς κανόνες πληκτρολόγησης κειμένου και μορφοποίησής του (τύπος γραμματοσειράς, μέγεθος, χρώμα, στυλ, στοίχιση). Στη συνέχεια πρόσθεσαν στα ποιήματά τους περιγράμματα σελίδας, εικόνες και χρώμα στο φόντο. Ζωγράφισαν για τα ποιήματα που έγραψαν και το αποτέλεσμα της δουλειάς τους παρουσιάζεται στο παραπάνω βίντεο. Απολαύστε τις δημιουργίες τους!
Η μουσική που ακούγεται στο βίντεο είναι από το CD που περιέχει το βιβλίο σε μουσική του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου.

Η εκπαιδευτικός πληροφορικής του σχολείου
Σπυρονίκου Αικατερίνη ΠΕ19


"Μια τρελή τρελή AB" από τα τριτάκια του Δημοτικού Σχολείου Ελεούσας Ιωαννίνων



Μια τρελή τρελή Αλφαβήτα από τους μαθητές της Γ' τάξης 

Στα πλαίσια του μαθήματος Τεχνολογία Πληροφορικής και Επικοινωνιών οι μαθητές της Γ' τάξης (2016-2017) εργάστηκαν σε ομάδες και έγραψαν τα ποιήματα από το βιβλίο «Μια τρελή τρελή ΑΒ» της Ράνιας Μπουμπουρή. Ένα βιβλίο που αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά, με την ευχή να ανακαλύψουν την ομορφιά της γλώσσας μας και να την αγαπήσουν τρελά!
Η συγκεκριμένη δραστηριότητα υλοποιήθηκε με τη χρήση του λογισμικού επεξεργασίας κειμένου LibreOffice Writer. Σκοπός ήταν οι μαθητές να μάθουν τους βασικούς κανόνες πληκτρολόγησης κειμένου και μορφοποίησής του (τύπος γραμματοσειράς, μέγεθος, χρώμα, στυλ, στοίχιση). Στη συνέχεια πρόσθεσαν στα ποιήματά τους περιγράμματα σελίδας, εικόνες και χρώμα στο φόντο. Ζωγράφισαν για τα ποιήματα που έγραψαν και έμαθαν να τραγουδούν τα τραγούδια του βιβλίου [σημείωση: από το CD που συνοδεύει το βιβλίο, σε μουσική του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου]. Ευχαριστώ θερμά τον μουσικό του σχολείου Νικόλαο Παππά για την μουσική διασκευή, την χορωδία των μαθητών και την ηχογράφηση του ομώνυμου τραγουδιού «Μια τρελή τρελή Αλφαβήτα».
Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς παρουσιάζεται στο παραπάνω βίντεο. Απολαύστε το!
Η εκπαιδευτικός πληροφορικής Σπυρονίκου Αικατερίνη ΠΕ19

Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Η Ράνια Μπουμπουρή στο Ράδιο Stoxos 104,9 FM στο Καρπενήσι


Ραντεβού στον αέρα την Πέμπτη 1/6, ώρα 18:30 το απόγευμα, 
και διαδικτυακά μέσω live24. 
Για τους φίλους ακροατές θα κληρώσουμε και 3 αντίτυπα από το "Βιβλιοφιλαράκι", 
προσφορά των Εκδόσεων Ψυχογιός!


Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

"Αγαπώ την αγορά μου" με Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο και Λευτέρη Ελευθερίου στη Βαρβάκειο


Μετά την αναβολή των εορταστικών εκδηλώσεων του Your Local Market 2017 το Σάββατο 27 Μαΐου λόγω κακών καιρικών συνθηκών, η μεγάλη γιορτή των αγορών επιστρέφει με αμείωτο κέφι στη Βαρβάκειο Αγορά το Σάββατο 10 Ιουνίου, για να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο τις εορταστικές και εκπαιδευτικές εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν το Μάιο σε όλη την Ελλάδα.


 Πριν από τη συναυλία, με την Κλειώ Ζαχαριάδη και τον Ηλία Τσώνη. 
 Μετά τη συναυλία: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Ράνια Μπουμπουρή, Κλειώ Ζαχαριάδη, Λευτέρης Ελευθερίου, Ηλίας Τσώνης και, στη φωτό δεξιά, με τον Οδυσσέα Κωνσταντόπουλο.


ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Η συναυλία τους μεταφέρεται το Σάββατο 10/6 λόγω επικείμενης βροχής.

Με εορταστικές & εκπαιδευτικές εκδηλώσεις από 17 έως 31 Μαΐου σε Αγορές και Ιχθυόσκαλες σε όλη την Ελλάδα ο ΟΚΑΑ ΑΕ συμμετέχει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στον Πανευρωπαϊκό θεσμό «Αγαπώ την Αγορά μου» Love Your Local Market 2017.
Ο Οργανισμός Κεντρικών Αγορών και Αλιείας (ΟΚΑΑ Α.Ε) ως μέλος της WUWM (World Union of Wholesale Markets) φέρνει στην χώρα μας την μεγαλύτερη γιορτή των Αγορών. Η καμπάνια επικεντρώνεται φέτος στη νέα γενιά επιλέγοντας ως σύνθημα “Μarkets For The New Generation”.
Στόχος είναι να «ενωθούν» μικρές και μεγάλες τοπικές Αγορές, να προβληθεί η σχέση μεταξύ Αγορών, καταναλωτών και τοπικών κοινωνιών, να δυναμώσει η χονδρική και λιανική αγορά και να αναδειχθούν ποιοτικά προϊόντα που διακινούνται στις αγορές όλης της χώρας.

Για πρώτη φορά φέτος στις δράσεις εντάσσεται και η Βαρβάκειος Αγορά υπό την Αιγίδα του Δήμου Αθηναίων. Το Σάββατο 27 Μαΐου, από τις 12:00 το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ, μουσική και χορός, γευστικές δοκιμές, δραστηριότητες για τους μικρούς μας φίλους θα δώσουν το στίγμα της γιορτινής ημέρας! Η βραδιά θα κλείσει με τον Λευτέρη Ελευθερίου και τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, δύο πληθωρικούς και ασυγκράτητους performers, που θα μας κάνουν να γελάσουμε με σκετσάκια και σατιρικά τραγούδια και να χορέψουμε με τραγούδια που ξεκινούν από τα ’60s και την εποχή των μπουάτ, φτάνουν στα ’90s και καταλήγουν στο σήμερα.

Πηγή: http://www.athina984.gr/2017/05/19/agapo-tin-agora-mou-me-episimi-proti-gia-tin-varvakio/

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Ζήσε τον κήπο αλλιώς, 1-30 Ιουνίου

Το πρόγραμμα «Ζήσε τον Κήπο αλλιώς», που θα πραγματοποιηθεί από την 1 έως τις 30 Ιουνίου 2017 με ελεύθερη συμμετοχή για όλους στον Εθνικό Κήπο, θα γεμίσει όλες τις μέρες του πρώτου μήνα του καλοκαιριού με εργαστήρια, γυμναστική, yoga, pilates, μουσική, θέατρο, χορό, ξεναγήσεις, παιχνίδια και κρυμμένους θησαυρούς για όλους. Γίνεται πραγματικότητα χάρη στη συλλογικότητα και τη συμμετοχή όλου του δυναμικού του ΟΠΑΝΔΑ –γυμναστές, μουσειοπαιδαγωγούς, βιβλιοθηκονόμους, μουσικά σύνολα–, ενώ υποστηρίζεται από το Δίκτυο Πολιτισμού του δήμου Αθηναίων – Athens Culture Net και εμπλουτίζεται με συνεργασίες με το Φεστιβάλ Αθηνών, τη WWF Hellas, το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων, το Τονικό Ωδείο, το τμήμα του Ιστορικού Αρχείου του δήμου Αθηναίων και το Αθηναϊκό Καλλιτεχνικό Δίκτυο.
Οι επισκέπτες κάθε ηλικίας θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τις δράσεις που τους ενδιαφέρουν, να πραγματοποιήσουν μία ποιητική περιήγηση μέσα από την παράσταση «Εθνικός Κήπος» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, μία συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών (22-26/6), να γιορτάσουν με τα Μουσικά Σύνολα του δήμου Αθηναίων την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής (20-21/6), να «χαρτογραφήσουν» τη νεότερη ιστορία του Κήπου με το Ιστορικό Αρχείο του δήμου Αθηναίων (7/6), να ανακαλύψουν τα γλυπτά του Κήπου (18 & 25/6) και να ζήσουν τον ρομαντισμό μέσα από το καθιερωμένο Athens Garden Festival (8-11/6).
Παιχνίδι και γνώση, μάθηση και ψυχαγωγία θα γίνουν ένα καθώς μικροί και μεγάλοι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν εντελώς δωρεάν 150 εκδηλώσεις! Ο δήμος Αθηναίων και ο ΟΠΑΝΔΑ φροντίζουν να αποκτήσουν και πάλι ζωή οι «πράσινοι» χώροι της πόλης και εμείς, με τη σειρά μας, να ζήσουμε όλους τους κήπους και τα πάρκα… αλλιώς!

«Μέσα από τις σκιές» του Χουάν Χοσέ Μιγιάς

«Μέσα από τις σκιές» του Χουάν Χοσέ Μιγιάς, από τις Εκδόσεις Ψυχογιός (Μετάφραση: Θεοδώρα Δαρβίρη, Πρώτη έκδοση: Ιανουάριος 2017) 
Μέσα από τις σκιές τιτλοφορείται το τελευταίο μυθιστόρημα του πολυβραβευμένου και δημοφιλούς Ισπανού συγγραφέα Χουάν Χοσέ Μιγιάς. Ο Μιγιάς (γενν. 1946, Βαλένθια) πέρασε φτωχικά παιδικά χρόνια και αναγκάστηκε να εργαστεί από νωρίς. Στο πανεπιστήμιο ακολούθησε σπουδές Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας, τις οποίες εγκατέλειψε στο τρίτο έτος για να αφοσιωθεί στη δημοσιογραφία. Τα μυθιστορήματά του, που έχουν μεταφραστεί σε 23 γλώσσες, διακρίνονται κυρίως για την πρωτοτυπία τους και τη διεισδυτική τους ματιά στην καθημερινή ζωή. 
Σύμφωνα με την υπόθεση του τελευταίου του έργου, λοιπόν, ο 43χρονος Δαμιάν Λόμπο χάνει τη δουλειά του, ύστερα από 25 συναπτά έτη στην ίδια εταιρεία, με αποτέλεσμα να χάσει μαζί και την αυτοπεποίθησή του, όπως και τον κόσμο του, όπως τον γνώριζε και όπως είχε συμβιβαστεί σε αυτόν. Κάποια στιγμή, κάνοντας βόλτα σ’ ένα φιλανθρωπικό παζάρι, ο Δαμιάν προχωρά σε μια παρορμητική ενέργεια τελείως ξένη προς τον εαυτό του: κλέβει ένα μικροαντικείμενο αξίας. Και, προκειμένου να ξεφύγει από την καταδίωξη, χώνεται σε μια μεγάλη δρύινη ντουλάπα. Ενώ όμως περιμένει να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός για να μπορέσει να το σκάσει, τα φύλλα της ντουλάπας ασφαλίζονται με μονωτική ταινία και το βαρύ έπιπλο μεταφέρεται σε ένα φορτηγό, και από εκεί στο σπίτι της οικογένειας που το έχει αγοράσει. Μέσα από τις σκιές, λοιπόν, ο Δαμιάν αρχίζει να παρακολουθεί τη ζωή μιας τριμελούς οικογένειας και, από ένα σημείο κι έπειτα, να συμμετέχει σε αυτή. 
Από άποψη δομής, το μυθιστόρημα χωρίζεται σε τρία μέρη: το πρώτο μέρος, μέχρι την εγκατάσταση του Δαμιάν στην οικογένεια της Λουθία και του Φέντε, που ζουν με την κόρη τους, Μαρία· το δεύτερο μέρος, η προσαρμογή στη ζωή της οικογένειας και η αλλόκοτη αυτή συμβίωση· το τρίτο μέρος, η ανάληψη πρωτοβουλίας για τη μεγάλη αλλαγή – το περιγράφουμε όσο το δυνατόν πιο αδρομερώς, ώστε να μην αποκαλύψουμε τα μυστικά του πρωτότυπου αυτού βιβλίου στον αναγνώστη. 
Σελίδα τη σελίδα χτίζεται μια ιστορία απρόβλεπτη αλλά απολύτως πειστική, μοντέρνα αλλά με στοιχεία κλασικά. Το χιούμορ του Μιγιάς είναι λεπτό και χαρίζει την αλαφράδα που χρειάζονται σκηνές οι οποίες ίσως να ήταν αλλιώς κλειστοφοβικές, είτε αναφέρονται στον οικειοθελή εγκλεισμό του πρωταγωνιστή στην ντουλάπα, είτε στον εγκλωβισμό του σε μια καθημερινότητα και σ’ ένα σύστημα που τον έχει αποξενώσει απ’ τον ίδιο του τον εαυτό. Επίσης, εξαιρετική η κριτική του ματιά στη σημερινή ζωή, με την κυριαρχία των τηλεσκουπιδιών και των υπολογιστών: «Τα τελευταία δύο χρόνια τα πέρασα στο υπόγειο [της εταιρείας όπου εργαζόταν], ολομόναχος, χωρίς καμία άλλη συντροφιά παρά μόνο τον υπολογιστή μου, τον οποίο κατέληξα να γνωρίζω καλύτερα και από τον εαυτό μου» (σελ.61). Όπως και η ανάλυσή του στον ανθρώπινο ψυχισμό, χωρίς να γίνεται ούτε μια στιγμή κουραστικός: «Ο φόβος είναι ένα από τα πιο ολέθρια συναισθήματα, πραγματικά μας μεταμορφώνει σε παράσιτα. […] Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από αυτή που σου χαρίζει η απουσία του φόβου» (σελ.73)». Ψυχισμός που, ασφαλώς, επηρεάζεται από το οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, όπου καλείται το άτομο να ζήσει ή, απλώς, να επιβιώσει: «…σε συγκεκριμένα οικονομικά συστήματα, καθίσταται σχεδόν αδύνατη η διαμόρφωση προσωπικής ταυτότητας» (σελ.168). 
Μυθιστόρημα εξίσου ανάλαφρο όσο και ουσιαστικό, απλό όσο και συμβολικό, συνομιλεί τόσο με το μυαλό όσο και με την ψυχή του αναγνώστη. Ανακαλύψτε το! 
Βρείτε το εδώ

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

40 χρόνια Γιορτή Βιβλίου!




Η Γιορτή Βιβλίου επιστρέφει στο κέντρο της Αθήνας, σε έναν από τους ωραιότερους περιπάτους, ο οποίος συνδέει το ιστορικό κέντρο με το Γκάζι και τα Πετράλωνα. Ο πεζόδρομος της Ερμού φιλοξενεί από τις 26 Μαΐου έως και τις 11 Ιουνίου μια ξεχωριστή γιορτή: τη Γιορτή του Βιβλίου.

Ο ΣΕΒΑ θα γιορτάσει φέτος τα 40 χρόνια Γιορτής Βιβλίου στον πεζόδρομο της Ερμού, με αφετηρία την Πλατεία Ασωμάτων, προκειμένου να δημιουργήσει έναν χώρο ανταλλαγής ιδεών στο κέντρο της Αθήνας μέσα από αυτή τη σημαντική πολιτιστική διοργάνωση. 
Η φετινή Γιορτή Βιβλίου συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την επανάσταση του 1917 στη Ρωσία και τα 50 χρόνια από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, συμβάντα που επηρέασαν ανάμεσα στα άλλα και την πολιτιστική ζωή στη χώρα μας. Στο πλαίσιο αυτό, θα πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις και δράσεις για μικρούς και μεγάλους.





Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

«Δάφνις & Χλόη» του Λόγγου

«Δάφνις & Χλόη: Μια ιστορία αγάπης» του Λόγγου, από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο (Πρόλογος – Απόδοση: Ιώ Τσοκώνα, Πρώτη έκδοση: Μάρτιος 2017) 
Το πασίγνωστο έργο του Λόγγου Τα κατά Δάφνιν και Χλόην είναι ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα που έχουν γραφεί παγκοσμίως (χρονολογείται στον 2ο-3ο αιώνα μ.Χ.) και, τα σχεδόν 2.000 χρόνια της ύπαρξής του, δεν σταματά να σαγηνεύει και να εμπνέει σπουδαίες φυσιογνωμίες των τεχνών και των γραμμάτων. Λέει ο Γκαίτε στον Έκερμαν, όπως διαβάζουμε στο προλογικό σημείωμα που υπογράφει η Ιώ Τσοκώνα: «Πρέπει να γράψει κανείς ολόκληρο βιβλίο για να δείξει όλες τις αρετές του έργου. Καλό θα ήταν να το διαβάζουμε μια φορά τον χρόνο. Πάντα θα έχουμε να μάθουμε ή να νιώσουμε κάτι από τη δροσιά της σπάνιας ομορφιάς του» (σελ.23). 
Και πρόκειται, πράγματι, για ένα ανάγνωσμα μαγευτικό. Πρώτα πρώτα, είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο ήχους και μελωδίες: της φύσης –των πουλιών, των εντόμων, των ζώων, των ανέμων, των πηγών, των ρυακιών και της θάλασσας–, των ανθρώπινων μουσικών οργάνων και των χορωδιών, των ναυτών στα ψαροκάικα, που τραγουδούν για να ξεχνούν την κούραση της κωπηλασίας, των ποιμένων που είναι δεξιοτέχνες στον αυλό και παίζουν διαφορετικές μελωδίες ανάλογα με τα ζώα και τα κοπάδια τους, των φαραγγιών που αγκαλιάζουν σαν μουσικά όργανα τους ήχους και τους αναπαράγουν. Κι όλα αυτά, σε συντονισμό με την ανθρώπινη ζωή και αυτό που τη διαιωνίζει, τον έρωτα: «Θα νόμιζε κανείς πως τα ποτάμια τραγουδούσαν […] πως τα μήλα έπεφταν κάτω από την απόγνωση του έρωτα και πως ο ήλιος, ως λάτρης του κάλλους, έγδυνε τους πάντες για να προκαλεί» (σελ.48). 
Η περιγραφή του ερωτικού σκιρτήματος και του ερωτικού καημού μάς αγγίζει και μας συναρπάζει, αφού ο έρωτας είναι ζήτημα πανανθρώπινο, προαιώνιο, φλέγον και ασίγαστο. Όχι μόνο οι δυο έφηβοι, ο Δάφνις και η Χλόη, αλλά και ο νέος Δόρκων και ο ηλικιωμένος Φιλητάς και όλοι έχουν νιώσει τα βέλη αυτού του άπιαστου και σκανταλιάρικου αγοριού: «Πώς θα μπορούσε όμως να το πιάσει κάποιος; Είναι μικρό και θα ξεφύγει. Πώς, πάλι, θα μπορούσε να ξεφύγει κανείς από αυτό; Έχει φτερά και θα τον πιάσει» (σελ.67). 
Ο Δάφνις φλέγεται από έρωτα, αλλά τον διακρίνει μια ευγένεια ψυχής που μας εμπνέει μεγάλο σεβασμό: «…ορκίστηκε πως θ’ αγαπά τη Χλόη όσο εκείνη εξακολουθεί να τον αγαπάει. Κι αν ποτέ προτιμήσει άλλον, δεν θα σκοτώσει εκείνη, αλλά θα σκοτωθεί ο ίδιος» (σελ.90-91) και, παρακάτω: «Για σένα ήρθα, Χλόη. […] Για σένα σκοτώνω τα δύστυχα πουλάκια» (σελ.101), όταν το κυνήγι αποτελεί την πρόφαση να πλησιάσει στο σπίτι των δικών της. Τον διακρίνει, επίσης, ένας ρομαντισμός αυθεντικός και απολύτως συμβατός με τον έρωτα που τον καίει: «Ο Δάφνις τούς αποχαιρέτισε και τους φίλησε, αφήνοντας τελευταία τη Χλόη, για να μείνει το δικό της φιλί ανέπαφο» (σελ.102). 
Αχ, αυτό το φιλί! Που όταν δεν μπορεί κάποιος να το χαρεί, πόσα κόλπα σκαρφίζεται για να το κλέψει ή να το χαρίσει κρυφά, φέρνοντας στα χείλη του τον αυλό του αγαπημένου του προσώπου ή την κούπα απ’ όπου θα πιει κρασί. Άλλοτε απελπισμένο και κλεμμένο, άλλοτε πρωτότυπο και χαρισμένο, αυτό το κρυφό φιλί επανέρχεται κάθε τόσο στις σελίδες του βιβλίου και μας συγκινεί, αφού οι περισσότεροι το έχουμε ανταλλάξει ή το έχουμε ονειρευτεί. 
Είναι ένα μυθιστόρημα γλυκύτατο εκφραστικά: «Ο Δάφνις είχε καεί απ’ το φιλί και η Χλόη απ’ το λούσιμο» (σελ.48) αλλά και αναπάντεχα αστείο: «[Οι γονείς της Χλόης] στη συνέχεια του ζήτησαν να μείνει το βράδυ μαζί τους, γιατί την επομένη θα θυσίαζαν στον Διόνυσο, κι εκείνος δέχτηκε με χαρά. Λίγο έλειψε, μάλιστα, να προσκυνήσει εκείνους και όχι τον θεό» (σελ.100). Κατακλυσμένο από όμορφες, ολοζώντανες εικόνες της καθημερινής ζωής, ποιμενικής ή όχι, αλλά και παραμυθένιες – όταν, λόγου χάρη, ένα ολόκληρο κοπάδι βόδια υπακούει στη μελωδία του αυλού πέφτοντας στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να ανατραπεί το πειρατικό καράβι που τα είχε κλέψει. Ωραιότατη και χρήσιμη εδώ η σύνδεση της λέξης «Βόσπορος» με τα βόδια, που είναι καλύτεροι κολυμβητές απ’ τους ανθρώπους, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας. 
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, βέβαια, έχει το μυθιστόρημα αυτό για τους κατοίκους της Λέσβου, αφού περιγράφονται με αδρές γραμμές η φύση και τα κάλλη του νησιού, οι καλλιέργειες, οι καρποί της ξηράς και της θάλασσας, θαυμάσιοι μύθοι, ήθη και έθιμα, αλλά και διαμάχες μεταξύ Μηθυμναίων και Μυτιληναίων, όπως και εξωτερικά τους γνωρίσματα: «Είναι όμορφος και δεν μοιάζει με κανέναν πλακουτσομύτη ντόπιο» (σελ.121). Επίσης, σπουδαία πραγματολογικά στοιχεία για την κοσμοθεωρία των κατοίκων του νησιού: «Ο Ίππασος εξόρμησε δίχως να λεηλατεί τα χωράφια ή τα κτήματα των Μηθυμναίων και να αρπάζει τα κοπάδια τους, γιατί πίστευε πως αυτά αρμόζουν σε ληστές και όχι σε στρατηγούς» (σελ.93) και παρακάτω: «Ο Ίππασος, παρότι ήταν εκλεγμένος στρατηγός με απόλυτη εξουσία, δεν θέλησε να πάρει μόνος του την απόφαση [για το σύμφωνο ειρήνης], κι έτσι, αφού στρατοπέδευσε δέκα στάδια έξω από τη Μήθυμνα, έστειλε αγγελιαφόρο στη Μυτιλήνη περιμένοντας τις εντολές της πόλης του. Δυο μέρες αργότερα επέστρεψε ο απεσταλμένος φέρνοντας την απάντηση, που έλεγε να πάρουν τη λεία και δίχως να βλάψουν κανέναν να γυρίσουν πίσω, γιατί μεταξύ του πολέμου και της ειρήνης θεωρούσαν πάντα την ειρήνη ωφελιμότερη» (σελ.94). Ή, στη συνέχεια: «Κάνετε πολύ σωστά […] που δεν θεωρείτε τον πλούτο ανώτερο από την τίμια φτώχεια» (σελ.120). Επίσης, άλλα διάσπαρτα πραγματολογικά στοιχεία, όπως οι αναφορές σε Σικελούς, Τυρρηνούς και Ινδούς, δείχνουν τον ευρύ πολιτισμικό ορίζοντα της περιοχής ήδη από εκείνα τα χρόνια. 
Φρεσκότατο όπως κάθε έργο κλασικό, αναζωογονητικό σαν τον έρωτα και σφριγηλό σαν τους καρπούς της Λέσβου, το σαγηνευτικό αυτό ανάγνωσμα δεν γίνεται να διαβαστεί μόνο μία φορά. Εμείς θα προσπαθήσουμε ν’ ακολουθήσουμε τη συμβουλή του Γκαίτε και να το διαβάζουμε μία φορά ετησίως. Το μέγεθός του το επιτρέπει, η αξία του το επιβάλλει. 
Βρείτε το εδώ

Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

"Μια τρελή τρελή ΑΒ" στην εκπομπή "Στα παιδιά ο λόγος" του Γιάννη Ζουγανέλη



Το βιντεάκι αυτό αποτελεί ένα στιγμιότυπο της εκπομπής "Στα παιδιά ο λόγος" του Γιάννη Ζουγανέλη, η οποία προβλήθηκε το Σάββατο 6/5/2017. Στην εκπομπή παρουσιάστηκαν 3 τραγούδια της "Τρελής τρελής ΑΒ" με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, τον Γιάννη Χατζηγεωργίου, τη Νεφέλη Παπαδερού και τους μουσικούς Οδυσσέα Κωνσταντόπουλο, Χάρη Κωνσταντόπουλο και Στέλιο Πασχάλη. Επίσης, τραγούδια από τη μουσική παράσταση "Αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα" με τους Λευτέρη Ελευθερίου και Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, τους παραπάνω μουσικούς και τον Σωτήρη Βλησίδη στα πλήκτρα.

Όλη την εκπομπή μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ:

Λευτέρης Ελευθερίου, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος



Γιάννης Ζουγανέλης, Γιάννης Χατζηγεωργίου, Νεφέλη Παπαδερού
Λευτέρης Ελευθερίου, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος

Γιάννης Ζουγανέλης, Ράνια Μπουμπουρή, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, 
Λευτέρης Ελευθερίου, Σοφία Κουρτίδου, Νεφέλη Παπαδερού, Γιάννης Χατζηγεωργίου
 Γιάννης Χατζηγεωργίου, ο Σπασικλοαλφαβητούλης της παράστασης, 
και Ράνια Μπουμπουρή











Πασχαλία Τραυλού: συνέντευξη στη Ράνια Μπουμπουρή

Πασχαλία Τραυλού: «Από τις γυναίκες συγγραφείς απαιτούνται πολύ περισσότερα διαπιστευτήρια»

  • «Την ελπίδα θα συνεχίσει πάντα να την προσφέρει η τέχνη.»
  • «Ο αριθμός των βιβλίων που εκδίδονται είναι αντιστρόφως ανάλογος προς τη δυναμική απορρόφησης από την αγορά.»
Συνέντευξη της Πασχαλίας Τραυλού στη Ράνια Μπουμπουρή
Η Πασχαλία Τραυλού (γενν. 1970, Τρίπολη Αρκαδίας) σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, προχώρησε σε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, κι εργάζεται ως υψηλόβαθμο στέλεχος του δημόσιου τομέα. Τα προηγούμενα δέκα μυθιστορήματά της συγκαταλέγονται ανάμεσα στα ευπώλητα της ελληνικής βιβλιοπαραγωγής, έχοντας ξεπεράσει συνολικά τα 350.000 αντίτυπα. Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου μυθιστορήματός της, Φιλί στα μάτια (Εκδ. Διόπτρα), η δημοσιογράφος-συγγραφέας Ράνια Μπουμπουρή συζήτησε μαζί της για το νέο της αυτό βιβλίο, για τη μέχρι σήμερα πορεία της στη συγγραφή, για το εκδοτικό τοπίο των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας, αλλά και για τη σημερινή Ελλάδα της κρίσης.

Κυρία Τραυλού, η ιστορία του νέου σας μυθιστορήματος εκτυλίσσεται στην Ελλάδα, ένα μέρος και στη Γαλλία, από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου μέχρι σχεδόν τις μέρες μας. Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη αφορμή, που πυροδότησε την έμπνευσή σας;
Αναμφίβολα η Ελλάδα και δη τα υπέροχα νησιά της αποτελούν συχνά το φόντο των βιβλίων μου. Στη Ματζίκα της αγάπης ήταν η Λήμνος, στη Γυναίκα του φάρου η Φολέγανδρος, στο Έστω μια φορά οι Σπέτσες. Οι προορισμοί των διακοπών μου συνήθως μου προσφέρουν ερεθίσματα. Στην προκειμένη περίπτωση, πέρα από την Άνδρο, που αποτελεί φόντο του βιβλίου, το τοπίο της Νορμανδίας με παρακίνησε να μεταφέρω ένα μέρος της δράσης μου εκεί. Η ένταξη της ηρωίδας μου της Μάχης στο σκληρό τοπίο του ιδιωτικού σχολείου, όπου διαδραματίζεται ένα βασικό κομμάτι της πλοκής, μου πρόσφερε μια σκηνοθετική και συγγραφική ελευθερία στο βιβλίο.

Στη διάρκεια των δεκαετιών αυτών, σημειώθηκε μεγάλη πρόοδος στη θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία. Πώς αποτυπώνεται αυτό στο βιβλίο σας;
Η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία έχει όντως αλλάξει, ιδίως μετά την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών, τη θεσμική κατάργηση της προίκας, την άμβλυνση προκαταλήψεων που ακόμη βρίθουν στις ανατολικές κοινωνίες, την ένταξή της στην εργασιακή αγορά και την καθιέρωση εκείνης της νομοθεσίας που, έστω θεωρητικά, την αντιμετωπίζει ως ισότιμη με τον άντρα στην ελληνική κοινωνία. Όντως βήματα έχουν γίνει πολλά και το διαπιστώνουμε ακόμη και στον χώρο της λογοτεχνίας, όπου παρατηρείται μια έκρηξη βιβλιοπαραγωγής διά χειρός γυναικών, οι οποίες όμως απαιτείται να δώσουν πολύ περισσότερα διαπιστευτήρια και αμφισβητούνται οι προθέσεις και οι ικανότητές τους πολύ περισσότερο απ’ ό,τι των αντρών συγγραφέων. Η γυναίκα έχει αποκτήσει οντότητα ξεκινώντας από το μηδέν, αφού κατάφερε να διεκδικήσει και άλλους ρόλους πέρα από αυτούς της νοικοκυράς και της μάνας. Ωστόσο, διέσχισε –και συχνά ακόμη διασχίζει– μια ομίχλη ενοχών κάθε φορά που εγκατέλειπε έστω για λίγο τους επιβεβλημένους κοινωνικά ρόλους της ή τολμούσε να υπηρετήσει παράλληλα τις άκρως προσωπικές της φιλοδοξίες. Ακόμη και σήμερα όμως δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής», τα στεγανά εκείνα που εμποδίζουν μια γυναίκα να φτάσει 100% στις επιδιώξεις της με εμπόδιο το ίδιο της το φύλο, δίχως πια να υπάρχει κάποιο εμπόδιο θεσμικού χαρακτήρα. Δεν είναι τυχαίο, συνεπώς, το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα η Βουλή και τα σώματα ασφαλείας ανδροκρατούνται ή ότι στις πολυεθνικές εταιρείες οι θέσεις των υψηλόβαθμων στελεχών είναι ανδροκρατούμενες, ενώ οι γυναίκες βρίσκονται χαμηλότερα στην ιεραρχία. Το Φιλί στα μάτια αποτελεί σε ένα δεύτερο επίπεδο μια διαδρομή στο θέμα της σωματικής, λεκτικής και ενδοοικογενειακής βίας κατά των γυναικών από το 1922. Από τον βιασμό μιας υπηρέτριας σε ένα πλουσιόσπιτο και τον εξαναγκασμό σε έκτρωση ενός ανεπιθύμητου από τον πατέρα εμβρύου, αναφέρεται στη γυναίκα του σήμερα και στα καραβάνια του trafficking που επιβεβαιώνουν ότι τα χρόνια περνούν μα η γυναίκα παραμένει δυστυχώς για κάποιους εκμεταλλεύσιμο ή ακόμη και εμπορεύσιμο είδος. Από τον εξαναγκασμό σ’ έναν ανεπιθύμητο γάμο λόγω συμφερόντων, στον βιασμό μιας κοπέλας για αρρωστημένους λόγους. Το ότι η γυναίκα απέκτησε στην εποχή μας το δικαίωμα να εργάζεται και να εκφράζεται μέσω της τέχνης δυστυχώς δεν μπορεί να αποτελέσει κατά την άποψή μου αντίβαρο στην κάθε μορφή βίας που συνεχίζει να υπομένει. Και ναι, στην Ελλάδα ως προς αυτό το ζήτημα, έχει διανυθεί μια αξιόλογη πορεία. Και μόνο το γεγονός όμως ότι εντοπίστηκαν στα hot spots φαινόμενα κλειτοριδεκτομών σε ανήλικα κορίτσια, εμένα κάτι μου αποδεικνύει...

Να σταθούμε λίγο στο trafficking: χωρίς να είναι το κύριο θέμα του βιβλίου, επιτελεί καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης. Πόσο σας δυσκόλεψε η προσέγγισή του;
Το trafficking, ή αλλιώς διεθνική διακίνηση ανθρώπων με σκοπό κατά κύριο λόγο την κάθε λογής εκμετάλλευση, με κορωνίδα την πορνεία, είναι ένα από τα θέματα που μελέτησα τόσο στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, όπου ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου, όσο και στο δεύτερο, στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, στο οποίο αποτέλεσε και τη διπλωματική μου εργασία η συγκριτική μελέτη τρόπων αντιμετώπισης του trafficking ανάμεσα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Είχα την τύχη, μάλιστα, στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου να έχω εξαιρετικούς καθηγητές που δεν μας δίδαξαν απλώς, αλλά μας μύησαν στο φαινόμενο. Μάλιστα μία εξ αυτών, η Μαρία Γκασούκα, ειδική σε θέματα φύλου, θα μου κάνει την τιμή να παρουσιάσει το Φιλί στα μάτια τον ερχόμενο μήνα στον Ιανό. Ως εκ τούτου, είχα άφθονο υλικό και βιβλιογραφία ώστε να «στήσω» σωστά το πλαίσιο μέσα στο οποίο ενέταξα την ηρωίδα μου, Λαρίσα Λιούμπα. Εξάλλου, μια τρισέλιδη αναφορά στο φαινόμενο είχα εντάξει και στο προηγούμενο μυθιστόρημά μου, Η Μήδεια δεν χόρεψε ποτέ. Ωστόσο, μπορεί γνωστικά να μη με δυσκόλεψε, ψυχοσυναισθηματικά όμως η επαφή με αυτό το φαινόμενο είναι πάντοτε επώδυνη. Αυτά τα συναισθήματα και αυτή τη φρίκη περιέγραψα μέσα απ’ τα μάτια ενός άλλου ήρωά μου, του Άλκη.

Νιώθετε περισσότερο κοντά σε κάποιον από τους ήρωες ή σε κάποια από τις ηρωίδες του μυθιστορήματος;
Είναι όλοι τους παιδιά μου. Έχω παρατηρήσει όμως τα τελευταία χρόνια πως οι πιο χαϊδεμένοι μου ήρωες είναι αυτοί με τις μεγαλύτερες μεταπτώσεις και όσοι αναλαμβάνουν τους «κακούς» ή τους δύσκολους ρόλους. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, έχω δεθεί ιδιαίτερα με τρεις: τη Λαρίσα Λιούμπα, θύμα trafficking, τον Ιβάν, ίσως τη μεγαλύτερη ανατροπή του βιβλίου μου, και, φυσικά, τη Σμυρνιά Μαριγώ μου, αυτή την εμβληματική φιγούρα του βιβλίου, αφού στο πρόσωπό της διασταυρώνονται οι αντιλήψεις για τη γυναίκα Ανατολής και Δύσης εκείνη την εποχή και εκφράζει τη μοίρα των γυναικών της εποχής της, που δεν ήταν άλλη απ’ τη σιωπή μπροστά στη βία.

Στα βιβλία σας πάντα κάποιος από τους χαρακτήρες ασχολείται με την τέχνη. Για ποιο λόγο;
Πράγματι, ισχύει αυτό! Στο Με μπαλαντέρ τη μοναξιά όλοι οι ήρωες είχαν σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών και καθένας τους εκφράζει μια εκδοχή τέχνης. Στο Ήθελα μόνο ένα αντίο, ο Χριστόφορος ήταν ποιητής. Στο Κλειδωμένο συρτάρι, ο Έκτορας ήταν συγγραφέας. Στα Ρόδα της σιωπής, ο Σπύρος και ο Καρλ ήταν γλύπτες. Ομοίως συγγραφέας ήταν η ηρωίδα στο Έστω μια φορά, όπως και στο Η Μήδεια δεν χόρεψε ποτέ. Δεν πρόκειται για επανάληψη, όμως. Είναι ο δίαυλος που αποκτώ για να αφιερώνω μες στα βιβλία μου λίγες σελίδες για να επισημαίνω το νόημα, την αξία και τον ρόλο της τέχνης, όπως τουλάχιστον τη βιώνω και την αισθάνομαι εγώ. Όπως οι ζωγράφοι υπογράφουν τα έργα τους, εγώ στα βιβλία μου προτιμώ να δημιουργώ ευκαιρίες για τέτοιες αναφορές, αναγνωρίζοντας την καταλυτική αξία της τέχνης για τη διατήρηση της υπόστασης του ανθρώπου.

Από το πρώτο σας βιβλίο, που εκδόθηκε το 2002 (Με μπαλαντέρ τη μοναξιά, Εκδ. Ψυχογιός), μέχρι το τωρινό έχουν περάσει 15 χρόνια. Ποιες αλλαγές παρατηρείτε στο εκδοτικό τοπίο της χώρας μας στο διάστημα αυτό, δεδομένης και της οικονομικής κρίσης των τελευταίων ετών;
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ομολογουμένως η βιβλιοπαραγωγή είναι τεράστια. Ο Έλληνας συνεχίζει να γράφει πολύ περισσότερο απ’ όσο διαβάζει και αυτή η αντιστρόφως ανάλογη παραγωγή, με αμφιλεγόμενη μάλιστα λογοτεχνική εντιμότητα και ποιότητα, δημιουργεί ένα χάος στον εκδοτικό χώρο. Το ευχάριστο, βέβαια, είναι ότι η γυναικεία γραφή επέβαλε την παρουσία της. Και όταν αναφέρομαι σε γυναικεία γραφή σε καμία περίπτωση δεν εννοώ τη ρομαντική λογοτεχνία, στην οποία συχνά την περιορίζουν. Έστω και αν οι γυναικείες γραφές λοιδορούνται, περιθωριοποιούνται ή στιγματίζονται λόγω φύλου, είναι βέβαιο πως εκείνες που ξεχωρίζουν και έχουν κάτι να πουν για την κοινωνική παρουσία του φύλου τους, που έως τη δεκαετία του ’50 έμενε στην αφάνεια λόγω του αναλφαβητισμού, θα βρουν τη θέση τους με την πάροδο του χρόνου. Εκείνο όμως που με προβληματίζει είναι ότι, παρά την κρίση, η βιβλιοπαραγωγή συνεχίζει απτόητη και ο αριθμός των βιβλίων που εκδίδονται είναι αντιστρόφως ανάλογος προς τη δυναμική απορρόφησης από την αγορά. Πέραν αυτού, όμως, νομίζω ότι πρέπει να υπάρξουν κάποιες φραγές, μια πιο αυστηρή αξιολόγηση των βιβλίων που εκδίδονται, καθώς η ποσότητα και η ταχύτητα παραγωγής τους αποβαίνουν σε βάρος της ποιότητάς τους και δυσκολεύονται να φτάσουν στο κοινό, καθώς έχουν δημιουργηθεί άτυπα μονοπώλια συγγραφέων και εκδοτών.

Υπάρχει κάτι που σας δίνει ελπίδα στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης;
Ίσως φανώ ρομαντική, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως ελπίδα θα συνεχίσει πάντα να προσφέρει η τέχνη. Ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα ο τρόπος διαφυγής του ανθρώπου από την όποια βάναυση πραγματικότητα. Η τέχνη οδηγεί σε πνευματική αφύπνιση και η αφύπνιση μπορεί επιτέλους να κάνει τον Έλληνα να δει καθαρά και να παραδεχτεί τα σφάλματα που έχει διαπράξει. Και τότε σίγουρα θα ανακαλύψει όχι μονάχα την ελπίδα, μα και τον τρόπο που θα απαιτείται για να διορθώσει τα λάθη του και να ξεκινήσει με αισιοδοξία απ’ την αρχή. Εξάλλου, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...

Επανέρχεστε στο νέο σας μυθιστόρημα, αν και με μια μικρή μόνο αναφορά, στη Σμύρνη – όπως γνωρίζουμε από τη μέχρι σήμερα δουλειά σας, αγαπάτε πολύ το θέμα αυτό. Να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι το βιβλίο σας Ήθελα μόνο ένα αντίο (Εκδ. Ψυχογιός, 2003) έχει βρει τη θέση του στην εξαιρετική συλλογή Σμύρνη: Μια πόλη στη λογοτεχνία του Θωμά Κοροβίνη (Εκδ. Μεταίχμιο, 2011). Έχετε κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη Μικρά Ασία;
Αν εννοείτε σχέση λόγω καταγωγής, όχι. Ο έρωτάς μου για τη Σμύρνη εμπνεύστηκε από τα Ματωμένα χώματα της Διδώς Σωτηρίου, καθώς και από τους συγγραφείς της Γενιάς του ’30 που αποτέλεσαν και το ερέθισμα να μελετήσω την Ιστορία του Βακαλόπουλου, κι έπειτα να χτίσω πάνω στις μελανές σελίδες της Μικρασιατικής Καταστροφής το Ήθελα μόνο ένα αντίο. Ίσως να μην ήταν μόνο η Σμύρνη και η Μικρασιατική Καταστροφή που με ενέπνευσαν, όμως, όσο η έννοια και η ιδέα της προσφυγιάς σε οποιαδήποτε φάση της Ιστορίας και οποιουσδήποτε ανθρώπους κι αν αφορά. Δεν ξέρω πότε, μα είμαι σίγουρη πως κάποτε θα γράψω κάτι για το προσφυγικό ζήτημα που βρίσκεται τώρα σε έξαρση και μας έχει ιδιαίτερα απασχολήσει ως Έλληνες, όπως ήδη έχει αρχίσει να εμπνέει καλλιτέχνες.


Βέβαια, αφού στη χώρα μας καταφθάνουν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες πασχίζοντας να ξεφύγουν από τον θάνατο. Θα σταματήσει, άραγε, ποτέ η μανία του ανθρώπου να εξοντώσει τον συνάνθρωπο;
Το κακό είναι ότι εμείς, οι κοινοί θνητοί, την απάντηση τη γνωρίζουμε και αν περνούσε απ’ το χέρι μας θα είχαμε δώσει τη λύση. Δεν ξεχνά εύκολα κανείς τη γερόντισσα του νησιού σας, η οποία τάιζε το προσφυγόπουλο και πρόσφερε ανυστερόβουλα βοήθεια στη γυναίκα που έφτασε εξαντλημένη στον τόπο της. Υπάρχει βέβαια ο προβληματισμός της συνύπαρξης ανθρώπων με διαφορετικές κουλτούρες, θρησκείες, έθιμα, παραδόσεις και αξίες. Αυτό επιλύεται με αλληλοσεβασμό και, γιατί όχι, με αυστηρούς ελέγχους από τις Αρχές, δίχως να απεμπολούμε την ανθρωπιά μας. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι λαοί. Το πρόβλημα είναι οι ηγέτες τους, όσοι έχουν τη δύναμη της χειραγώγησης των μαζών, καθώς και όσοι βρίσκουν την ευκαιρία να επωφεληθούν ανά πάσα στιγμή απ’ την ανθρώπινη δυστυχία. Και ενώ υποτίθεται πως ο άνθρωπος εξελίσσεται πολιτισμικά, παρατηρείται μια έξαρση στη βία και την ανθρώπινη εκμετάλλευση που με τρομάζει. Αν δεν μπουν τα συμφέροντα, διεθνή και ατομικά, στην άκρη, οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να αλληλοσπαράζονται, παρότι η λύση του προβλήματος είναι απλή.

Μιας και αναφερθήκατε στη Λέσβο, την έχετε επισκεφθεί ποτέ;
Ναι, το καλοκαίρι του 2016 – τα πράγματα είχαν ηρεμήσει κάπως τότε. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τις μαρτυρίες ντόπιων, τη φρίκη που περιέγραφαν πως ένιωθαν αντικρίζοντας ανθρώπους παραταγμένους στο λιμάνι με τρομερές θερμοκρασίες, δίχως λουτρό, φαγητό, είδη πρώτης ανάγκης, με μωρά που έκλαιγαν και κόντεψαν να χάσουν τη ζωή τους από τις άθλιες συνθήκες. Όμως στάθηκε αρκετή η θέα ενός σκισμένου σωσίβιου και μιας σάπιας βάρκας που ήταν πεταμένη στην ακτή. Μου ανέφερε ένας ντόπιος πως αυτό το σμπαραλιασμένο καΐκι μετέφερε από απέναντι εκατό ψυχές. Τα συμπεράσματα δικά σας…

Σας ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία και σε αυτό το βιβλίο!

Βρείτε το Φιλί στα μάτια εδώ



"Αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα" σε Τρίκαλα, Καβάλα και Σέρρες

 Δε ζηλεύουμε πολύ, επειδή τους έχουμε ήδη δει την απίστευτη αυτή παράσταση δύο φορές. Ζηλεύουμε όμως αρκετά, επειδή θα θέλαμε να την ξαναδούμε!


Τρίτη 16 Μαΐου 2017

"Το βιβλιοφιλαράκι μου" στα Εκπαιδευτήρια Γείτονα

Κείμενο και φωτογραφίες από την ανάρτηση των Εκπαιδευτηρίων Γείτονα: 


Την Τετάρτη 3 Μαΐου 2017, η κ. Ράνια Μπουμπουρή, συγγραφέας, επιμελήτρια εκδόσεων και μεταφράστρια, παρουσίασε στα παιδιά του Παιδικού Σταθμού της Γλυφάδας και της Βάρης «Το βιβλιοφιλαράκι» της. Με αφορμή τις όμορφες λέξεις του βιβλίου και τις ευφάνταστες εικόνες, που δημιούργησε η Σίσυ Κυλερτζή, τα παιδιά συζήτησαν μαζί της για τις εμπειρίες τους από τον «κόσμο των βιβλίων».


Ήταν μια επίσκεψη που τη χρωστούσα εδώ και πολύ καιρό κι απόλαυσα πραγματικά 
το πρωινό μου εκεί. Ευχαριστώ μέσ' από την καρδιά μου όλο το προσωπικό 
για την εξαιρετική υποδοχή. Η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης, κ. Μαρία Κατσέα, 
δεν παίζεται σε γνώσεις, όρεξη και θετική ενέργεια! 
http://www.geitonas.edu.gr/

Στην επίσκεψή μου αυτή ενημερώθηκα και για το εξαιρετικό πρόγραμμα των Βιβλιοδρομιών: http://www.geitonas.edu.gr/tauiota-epsilon943nualphaiota-omicroniota-betaiotabetalambdaiotaomicrondeltarhoomicronmu943epsilonsigmaf.html

Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

"Ο φάλτσος νάνος" στη Ναύπακτο!

Από την ανάρτηση της Παπαχαραλαμπείου Δημόσιας Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου: 

Μέσα από ένα παραμύθι γεμάτο τρυφερότητα τα παιδιά έμαθαν πως όλοι μας δικαιούμαστε την εκτίμηση και τον σεβασμό. Ανακάλυψαν ότι όλα τα πλάσματα της γης ακόμα και τα λουλούδια για να μεγαλώσουν και να αναπτυχθούν χρειάζονται την αγκαλιά και την αγάπη μας. («Ο φάλτσος νάνος», Μπουμπουρή Ράνια, Εκδόσεις: Μεταίχμιο)


Οι μικροί μας φίλοι μεταμορφώθηκαν σε μαραμένες τουλίπες που με ένα γλυκό τραγούδι και ένα ζεστό χάδι αποκτούν και πάλι ζωντάνια, ζωγράφισαν έναν μεγάλο κήπο από πολύχρωμα λουλούδια και κατασκεύασαν γαρύφαλλα από χαρτόνι τα οποία πήραν μαζί τους.

Την υπέροχη αυτή δράση σχεδίασε και υλοποίησε η παιδαγωγός Άντζυ Κάντζου στα πλαίσια της συνεργασίας της Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου με τον Δήμο Ναυπακτίας!!! Άντζυ σ’ευχαριστούμε που έφερες την Άνοιξη στη Βιβλιοθήκη μας!!!(6-5-2017)






Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

«Μαθαίνοντας την αγάπη» του Don Miguel Ruiz

«Μαθαίνοντας την αγάπη: Ένας πρακτικός οδηγός για την τέχνη των σχέσεων»  του Don Miguel Ruiz, από τις Εκδόσεις Διόπτρα (Μετάφραση: Χρήστος Μπαρουξής, Πρώτη έκδοση: Μάρτιος 2017)
«Πριν από χιλιάδες χρόνια, οι Τολτέκοι ήταν γνωστοί στο νότιο Μεξικό ως “άντρες και γυναίκες της γνώσης”. Οι ανθρωπολόγοι χαρακτηρίζουν τους Τολτέκους με τον όρο “φυλή”, αλλά στην πραγματικότητα ήταν επιστήμονες και καλλιτέχνες που δημιούργησαν μια κοινωνία για να εξερευνήσουν και να διατηρήσουν την πνευματική γνώση και τις πρακτικές των αρχαίων προγόνων τους», διαβάζουμε στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου Μαθαίνοντας την αγάπη. Ο Don Miguel Ruiz, Τολτέκος στην καταγωγή, γεννήθηκε σε μια αγροτική περιοχή του Μεξικού – η μητέρα του ήταν θεραπεύτρια και ο παππούς του σαμάνος. Ο ίδιος όμως σπούδασε ιατρική και ασκούσε την επιστήμη του ως χειρουργός, ώσπου ένα σοβαρό τροχαίο τον έφερε πολύ κοντά στον θάνατο και αποφάσισε ν’ αλλάξει ζωή. Τώρα είναι αφιερωμένος στη γνώση της αρχαίας σοφίας των προγόνων του, γράφει βιβλία που σημειώνουν μεγάλη επιτυχία –έχουν μεταφραστεί σε 40 γλώσσες κι έχουν πουλήσει πάνω από 10 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως– και κάνει διαλέξεις σε όλο τον κόσμο. 
«Οι προσωπικές σχέσεις είναι κι αυτές μια τέχνη και ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουμε δεξιοτεχνία είναι με την εξάσκηση» (σελ.23) υποστηρίζει και αναλύει τη θέση του αυτή με πολλά παραδείγματα από την παιδική μας ηλικία, όταν μαθαίνουμε να εξασκούμαστε σε διάφορα συναισθήματα, ως επί το πλείστον αρνητικά: ζήλια, λύπη, αυτοαπόρριψη. «Σύμφωνα με τους Τολτέκους, όσα πιστεύουμε για τον εαυτό μας και όλα όσα γνωρίζουμε για τον κόσμο είναι ένα όνειρο. Αν ανατρέξετε σε οποιαδήποτε θρησκευτική περιγραφή της κόλασης, είναι ίδια με την ανθρώπινη κοινωνία, με τον τρόπο που ονειρευόμαστε. Η κόλαση είναι ένας τόπος βασάνων, φόβου, πολέμου και βίας, επίκρισης και αδικίας, ένας τόπος παντοτινής τιμωρίας. Οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους σαν να είναι αρπακτικά της ζούγκλας· άνθρωποι γεμάτοι επικρίσεις, ενοχές και συναισθηματικό δηλητήριο – φθόνο, θυμό, μίσος, λύπη, πόνο. […] Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σε αυτή την κοινωνία, και μαθαίνουμε να είμαστε σαν όλους τους άλλους και συναγωνιζόμαστε στην ανοησία» (σελ.26-27). 
Και από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, περνά στις διαπροσωπικές σχέσεις ενός ζευγαριού: «Η γυναίκα έχει μια εξωτερική εικόνα που προσπαθεί να παρουσιάσει στους άλλους, αλλά όταν είναι μόνη της έχει άλλη εικόνα για τον εαυτό της. Κι ο άντρας έχει μια εξωτερική και μια εσωτερική εικόνα. […] Όταν ένας άντρας γνωρίζει μια γυναίκα, δημιουργεί μια εικόνα για εκείνη από τη δική του οπτική, και το ίδιο κάνει κι η γυναίκα για τον άντρα. Έπειτα, προσπαθούν να βάλουν τον άλλο στο καλούπι της εικόνας που έφτιαξαν για εκείνον. Τώρα υπάρχουν ανάμεσά τους έξι εικόνες που τους χωρίζουν» (σελ.29-30). Αυτή η εξωτερική εικόνα του εαυτού, ή μάλλον η αμφισβήτησή της, είναι από τους κύριους παράγοντες που προκαλούν τα πρώτα προβλήματα: «Όταν είμαστε μικροί, δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ των εικόνων του εαυτού μας. Οι εικόνες μας δεν αμφισβητούνται, μέχρι που αρχίζουμε ν’ αλληλεπιδρούμε με τον εξωτερικό κόσμο και δεν έχουμε πια την προστασία των γονιών μας. Γι’ αυτό η εφηβεία είναι τόσο δύσκολη» (σελ.30).   
Κατόπιν, ο συγγραφέας παρουσιάζει τις δύο βασικές πηγές συναισθημάτων, την αγάπη και τον φόβο, τα «μονοπάτια» που θεωρεί υπεύθυνα για τις επιλογές κάθε ανθρώπου στη ζωή του, παρουσιάζοντας τις διαφορές ανάμεσά τους, ώστε να βοηθήσει τον αναγνώστη να διαπιστώσει πώς ζει με βάση τα δύο αυτά σημεία αναφοράς. Η αγάπη δεν έχει υποχρεώσεις, ο φόβος είναι γεμάτος υποχρεώσεις. Η αγάπη δεν έχει προσδοκίες, ο φόβος είναι γεμάτος προσδοκίες. Η αγάπη βασίζεται στον σεβασμό, ο φόβος δεν σέβεται τίποτα – ούτε τον ίδιο τον φόβο. Η αγάπη δεν έχει λύπηση αλλά έχει συμπόνια, ενώ ο φόβος νιώθει λύπηση για τους πάντες. Η αγάπη αναλαμβάνει πάντα την ευθύνη, ενώ ο φόβος την αποφεύγει. Η αγάπη μάς κάνει να φερόμαστε με καλοσύνη, ο φόβος με κακία. Η αγάπη είναι γενναιόδωρη, ο φόβος ιδιοτελής. Η αγάπη δεν έχει όρους, ο φόβος είναι γεμάτος όρους. Η αγάπη είναι δίκαιη, ο φόβος όχι: «Στο μονοπάτι της αγάπης υπάρχει δικαιοσύνη. Αν κάνετε λάθος, πληρώνετε μία φορά, κι αν αγαπάτε πραγματικά τον εαυτό σας, μαθαίνετε από το λάθος σας. Στο μονοπάτι του φόβου δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Κάνετε τον εαυτό σας να πληρώσει χίλιες φορές για το ίδιο λάθος. Κάνετε τον σύντροφο ή τον φίλο σας να πληρώσει χίλιες φορές για το ίδιο λάθος» (σελ.59). 
Στα επόμενα από τα συνολικά 12 κεφάλαια, ο Don Miguel Ruiz αναλύει την έννοια και τη δυναμική της τέλειας σχέσης, μιλά για την ανάγκη μας γι’ αγάπη, για τη δαιμονοποίηση του σεξ, για τη διπλή υπόσταση κάθε ανθρώπου ως κυνηγού και ως θηράματος, για τη θεραπευτική δράση της αλήθειας στις συναισθηματικές πληγές, για τη διάκριση ανάμεσα στη σοφία και τη γνώση. Εξαιρετικά χρήσιμο ανάγνωσμα, απλά γραμμένο και καλομεταφρασμένο, το οποίο φωτίζει πολλές πτυχές όπου ίσως να μην έχουμε δώσει τη δέουσα σημασία μέχρι σήμερα. 
Βρείτε το εδώ