«Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω το χρόνο, τι θ’ άλλαζες;»
ρώτησα όταν έγινα μάνα τη μητέρα μου, η οποία γέννησε, μεγάλωσε και σπούδασε
πέντε κόρες. Δε χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ. «Θα σας έπαιζα περισσότερο. Θα
σας χαιρόμουν περισσότερο. Μ’ έφαγαν οι δουλειές».
Τι έχει αλλάξει, αναρωτιέμαι, από
τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80 μέχρι σήμερα στο θέμα της
ανατροφής των παιδιών; Πολλά, πάρα πολλά. Κι άραγε, υπάρχει κάτι που έχει
μείνει ίδιο κι απαράλλαχτο; Ασφαλώς.
Κατ’ αρχάς, με το που γινόμαστε
γονείς βάζουμε τα παιδιά μας στο νούμερο ένα των προτεραιοτήτων μας –και τότε,
και τώρα. Τα τοποθετούμε στο κέντρο του σύμπαντός μας και η ζωή περιστρέφεται
πλέον γύρω από αυτά. Οι επιλογές γίνονται με βάση αυτά. Ο όλος προγραμματισμός
γίνεται με βάση τα παιδιά. Κοιτάζουμε πάνω απ’ όλα τι είναι καλύτερο γι’ αυτά.
Ο ρόλος των γονιών μένει,
ασφαλώς, απαράλλαχτος: προετοιμάζουμε τα παιδιά για την ένταξή τους στο
κοινωνικό σύνολο, τα βοηθάμε να πατήσουν γερά στα πόδια τους, ώστε να μπορέσουν
ν’ ανοίξουν κατόπιν τα φτερά τους και να ζήσουν μια καλή ζωή. Έχει αλλάξει,
όμως, ο τρόπος προσέγγισης των παιδιών και πλέον δίνεται πολύ μεγαλύτερη
σημασία στο σεβασμό της προσωπικότητάς τους. Οι σημερινοί γονείς δε
χειροδικούμε, συμβουλευόμαστε ειδικούς για την καλύτερη αντιμετώπιση προστριβών
και προβλημάτων, αφουγκραζόμαστε τις παιδικές ανησυχίες, ενισχύουμε επιλογές
που βοηθούν το παιδί να βρει τον εαυτό του, απορρίπτουμε τις ταμπέλες. Επίσης,
περνάμε περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά. Τους διαβάζουμε, παίζουμε,
πηγαίνουμε μαζί θέατρο, γήπεδο, συμμετέχουμε σε δημιουργικές δραστηριότητες.
Επενδύουμε συνειδητά χρόνο στη σχέση με τα παιδιά, γνωρίζοντας την αξία που
έχει αυτό· γνωρίζοντας ότι έτσι σφυρηλατείται ένας δεσμός με βάσεις ατσάλινες·
γνωρίζοντας ότι κάθε στάδιο της βρεφικής, νηπιακής και παιδικής ηλικίας είναι
μοναδικό κι αν το χάσεις, το έχασες για πάντα· γνωρίζοντας ότι κάθε κοινή
εμπειρία όχι μόνο εμπλουτίζει τη σχέση με χαρούμενες νότες, αλλά την ενισχύει
και την πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα.
Υπάρχει, ωστόσο, κάτι στο οποίο
υστερούμε πολύ σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες γενιές γονέων: στην
αισιοδοξία. Ο μεγαλύτερος βραχνάς μας είναι η ανασφάλεια. Οι παλιότεροι,
έχοντας ως εναρκτήρια βάση τα χειρότερα βιώματα των δικών τους και τη σκληρή
ζωή, ζούσαν τουλάχιστον με την ελπίδα ότι ο κόσμος προχωράει με θετικούς όρους
και το μέλλον θα είναι πιο φωτεινό. Οι σημερινοί γονείς ζούμε βαθιά στο πετσί
μας την οικονομική/πολιτική κρίση και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Δεν μπορούμε να
επαναπαυτούμε στο «Έχει ο Θεός», όπου ακουμπούσαν οι παλιότεροι. Βλέπουμε να
γκρεμίζεται γύρω μας ο κόσμος και σχεδόν κάθε έννοια οικογενειακού
προγραμματισμού. Το φάσμα της φτώχειας απειλεί όχι μόνο τους άνεργους ή
υποαπασχολούμενους γονείς, αλλά τους πάντες. Οι κοινωνικές παροχές στον
εργαζόμενο γονιό μειώνονται και τείνουν να εξαφανιστούν. Ο άνεργος γονιός ζει
καταστάσεις δραματικές. Συχνά, οι οικογένειες χωρίζονται· ο ένας γονιός φεύγει
σε αναζήτηση καλύτερης μοίρας στο εξωτερικό, με την προοπτική να καλέσει κοντά του
και την οικογένειά του στο μέλλον.
Το άγχος και η ανασφάλεια έχουν
άμεσες κι έμμεσες συνέπειες στα παιδιά, αφού πολλές φορές έρχονται και τα ίδια
αντιμέτωπα με οδυνηρές πτυχές της πραγματικότητας και καλούνται να σηκώσουν ένα
ψυχολογικό φορτίο δυσανάλογα βαρύ για την ηλικία τους. Οι σημερινοί γονείς
οφείλουμε να διατηρούμε την ψυχραιμία και την ηρεμία μας για χάρη των παιδιών
μας, μέσα σε συνθήκες φοβερά αντίξοες. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά ξέρουμε
ότι νικητής πρέπει οπωσδήποτε να είναι τα παιδιά.
© Ράνια Μπουμπουρή
Το κείμενό μου "Γονείς του σήμερα" φιλοξενείται στο ηλεκτρονικό περιοδικό mamababa.gr:
Το κείμενό μου "Γονείς του σήμερα" φιλοξενείται στο ηλεκτρονικό περιοδικό mamababa.gr:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου